Eduki publikatzailea

José Naranjo: Gosea, krisi guztien ama
GONBIDATUTAKO SINADURA
GOSEA, KRISI GUZTIEN AMA
José Naranjo Noble
GOSEA, KRISI GUZTIEN AMA
Askotan galdetzen didate zein den Afrikan bizitzea egokitu zaidan esperientzia txarrena. Gerrak, terrorismoa, estatu-kolpeak eta zenbait izurrite beldurgarri (hala nola ebola, 2014) estali arren, nire erantzuna berbera da beti: haur bat Nigerren hiltzen ikustea malnutrizioaren ondorioz.

Humanidad

Imparcialidad

Universalidad

Gosea, malaria edo beherakoa bezalako kriminal boteretsuekin batera, kontinenteko hiltzaile isil okerrenetako bat da, eta zaurgarrienak jotzen ditu. Baina onartzearen gauzarik gogorrena da ez gaudela Afrikako zoritxar baten aurrean, patuaren zorigaitzekoa baizik, giza ekintzen ondorio zuzena baizik. Gosea gerrako arma gisa erabiltzea, edo haren aurrean axolagabetasuna erakustea, besteek sufritzen dutenean, gure historiaren zati bat da espezie gisa, eta horrek ez dio inola ere kentzen.

Ia 150 milioi pertsonak, hau da, hamar afrikarretik batek, elikadura-segurtasun falta larria dute. Berdin dio norantz begiratzen duzun: Madagascar, Nigeria, Somalia, Kenia, Etiopia, Kongo, Mozambike, Mali, Burkina Faso, Niger... Gosearen zerrenda etengabe hazten ari da azken urteotan, merkataritzako asaldurengatik eta kovid-19 pandemiaren eta ukrainiaren ondoriozko prezio-igoeragatik. Baina, are gehiago, gai diren eta laguntza humanitarioa erraz iristeko gai den lekuetan ere, gosea amesgaizto errepikaria da, horren arrazoiak egiturazkoak direlako eta gehiengoa kondenatzen duen munduko ekonomia-eredu baten norabidean doazelako. Horren ondorioak larriagotzen ari dira Iparraldeak eragindako klima-aldaketak, Hegoaldeak intentsitate bereziz jasaten baititu lehorte edo euri irregularrak.

Baina horri guztiari gerra gehitzen badiogu, egoera benetan dramatikoa da. Mendebaldeko sahela da gaur egun adibiderik onenetakoa. Han, duela hamar urte baino gehiagotik terroristen iskanbilak jotako indarkeriak, paradoxikoki, goseaz, abandonuaz eta biztanleriaren zati baten justizia-egarriaz elikatzen denak, krisi bat eragin du. 30.000 hilik baino gehiagok eta etxetik ihes egin duten lau milioi pertsonak ikusiko gaituzte. Burkina Fasora egindako azken bidaian, aurten, umez betetako familiekin hitz egin nuen, Uagadugúren kanpoaldean zerriak hazten ziren txikitegi batean jarri ziren familiekin. Normaltasun horrekin onartzen zen arazoa sakonerako termometrorik onena.

Bien bitartean, nazioarteko agentziek eta GKEek egoera hori nolabait arintzen saiatzeko egindako deiek, milaka bizitza salbatzeak, gutxienez, porrot egiten jarraitzen dute. Afrikan, haurren malnutrizioa urtero zabaltzeak dakarren presaren ondorioz, milaka eta milaka haur gosez hiltzen dira, edo, kasurik onenean, gainerako bizitzetarako zikinduta geratzen dira. Hori dela eta, beste larrialdi batzuk, txik eta mediatikoagoak, uzten dituzten nazioarteko funts urriak lasaitasun horretan xahutu egiten dira beti, eta tarte txikia uzten dute arazoaren arrazoi sakonak aldatzen saiatzeko. Larrialdiak beti harrapatuta. Halaxe definitu zidan elkarrizketa batean aktore humanitario batek, ahazten ez diren esaldi horietako batean.

Onartzearen gauzarik gogorrena da ez gaudela Afrikako zoritxar baten aurrean

Afrikako adarrean edo Kongon ere, errealitateak ez du baikortasunera gonbidatzen. Tigrayko gerra, Etiopiako iparraldean, zure aurkariaren porrotean gosea nola erabili erakusten duen adibide berrienetako bat da. Gomaren kanpoaldean, LDAren ipar-ekialdean, ia milioi bat lagun bizi dira bertako biztanleen etxe kaskarretan edo bat-batean sortutako txaboletan, aurreko urteko martxoan M23 matxinada-taldearekin izandako gatazkaren ondorioz. Zenbait gaixotasun, hala nola, kolera, Afrikako zenbait herrialdetan urpetzen dena, eta elgorria zelatan daude, saneamendurik, edateko urik eta janaririk gabe. Gosea, berriz ere, krisi guztien ama.

Bagasolan egon nintzen, iaz, Txad lakuko uretatik behera. Han esaten zidaten Ukrainako gerraren ondorioz (eta munduko beste leku batzuetako ekoizleen espekulazioaren ondorioz) plumpy nut izenekoaren prezioa igo zela, hau da, gaizki elikatutako haurrek jasotzen duten elikagai-gehigarria. Ondorioa: urte horretan ez litzateke egongo behar duten guztientzat. Alea Itsaso Beltzetik ateratzeko akordioa irtenbide ona zen. Halako batean, egunkaria hartu, eta zereal horren zatirik handiena garapen-bidean dauden herrialdeetara joan dela irakurri duzu, gerta daitekeenagatik janaria hartzen baitute. Eta gogoan duzu Nigerren malnutrizioagatik hiltzen ikusi zenuen haur hura. Gosea ez dago izarretan markatuta, ezta kometa neketsuek ere, gure zekenkeriaren aurpegi mingotsuena besterik ez da.
 

José Naranjo Noble
José Naranjo Noble
Kazetari autonomoa, 2011tik Senegalen bizi da eta Afrikako Mendebaldeko El País egunkariko ohiko kolaboratzailea da. Horrez gain, beste hedabide batzuekin kolaboratzen du, hala nola, zutabegilea den Mundo Negro aldizkariarekin eta Radio y Televisión Canariarekin. 2011tik 2023ra Maliko gerra, Ginea, Sierra Leona, Liberia eta Kongoko Errepublika Demokratikoko ebola epidemiak, Txaden, Niger eta Nigeriako Boko Haram gatazka, Saheleko terrorismoa, Lako bideak jarraitu ditu. Afrikako emigrazioa Senegal, Mali, Niger eta Mauritanian bezalako herrialdeetan, Gambian trantsizio politikoa, Mali, Ginea-Bissaun eta Ginea-Conakry-ko estatu kolpeak eta Afrikan covid-19 epidemia, besteak beste. Atzealdeko Irudia

Eduki publikatzailea

INTERESGARRIA IZAN DAITEKE ZURETZAT

Banner paginas editoriales

IRAKURRI INTERESATZEN ZAIZUNA
Harpidetu gure newsletterra eta aurkitu milioi bat istorio txiki.