Núria Fosas: “Boluntariotzak ematen dizun gizatasuna ez da inoiz galtzen” - Ahora

Nire istorioa Gurutze Gorriarekin 2015. urte inguruan hasi zen. Gironan Komunikazio Kulturala ikasten ari nintzen (nahiz eta Manresakoa izan), nire lagun onenetako batek esan zidanean lagun batzuekin Gurutze Gorrian boluntarioak egitera joatea pentsatzen ari zela. Elikagai-bankuetan egona nintzen, animaliak babesten, eta gurasoek beti irakatsi izan didate laguntzeko eta partekatzeko gogo eta balio horiek. Gironako Gurutze Gorrian aurkeztu ginen, eta bertan harrera egin ziguten eta nola egin behar genuen kontatu ziguten. Behin prestakuntza eginda, Haur Ospitalizatuen proiektuaren alde egin nuen.

Ospitaleei, orratzei eta medikuei sekulako fobia diet, baina ospitalera joateko modu ona iruditu zitzaidan, senide edo lagunik bisitatu gabe. Proiektuan haurrei laguntzen diezu, eta horiek ere aipatu behar da, ez zeudela oso gaixotasun larrian; aitzitik, han zeuden lesioengatik, ebakuntzengatik. Astean behin joaten ginen Gironako Josep Trueta Doktorearen Ospitalera. Oro har, haiekin egoten ginen, eta haiek behar zuten guztian laguntzen genien, aretoa zaintzen genuen, nahiz eta egia izan haien artean asko jolasten zirela.

Hurrengo Gabonetan, "Haurrik ez jostailurik gabe" proiektuan parte hartuko dugu. Egin nuen lana biltegian egotea izan zen, paketeak egiten. Gogoan dut jostailu bat banatzen genuela ume bakoitzeko, eta opari global bat, familia osoarentzat izan zitekeena, mahai-joko bat bezala, adibidez.

Gero, master bat ikasten hasi nintzen, eta azkenean boluntariotza aparkatuta utzi nuen, baina oraindik txartela daukat, eta duela hilabete batzuk lagun batek Gurutze Gorrian egin nituen boluntario-orduen eta prestakuntza-orduen ziurtagiria eman zidan. Etxean daukat.

Mundu guztiak ez du daukagun zortea. Agian egun txarra izango duzu, zerbait gertatu zaizulako, baina gero perspektiban ikusten duzu, benetako arazoen ondoan, eta erlatibizatzen ikasten duzu. Nire arazoa agian ez da hain handia”. Beti esaten dut: “edozein arazok konponbidea du, heriotzak izan ezik. Gizatiarragoa izaten ere laguntzen dizu. Bolondresak egiten nituenean, eskerrak ematen nizkion inoiz ezer falta ez izateagatik, mahaian plater bero bat edukitzeagatik. Begiak zabalarazten dizkizu.

Gazte asko errealitatearekin kontzientziatuta daude; beste batzuk, berriz, prozesuan daude. Gazteak kontzientziatu daitezke sare sozialen bidez, non denbora asko igarotzen duten TikTok, Instagram, amaieran laguntza guztiak ongietorriak dira. Bestalde, uste dut ikuspuntu freskoagoa eman dezaketela.

Istorio batek ondo erakusten du. Egin nuen argazki masterreko koordinatzaileak txakur batekin topo egin eta etxera eraman zuen. Bi egun geratzen zitzaizkiola esan zioten, oso litekeena zela hiltzea, baina azkenean berpiztu egin zen. Egun batean gerrikoa nola kentzen zuen ikusi zuenean, ia erotu egin zen, abandonatu egin zutelako eta tratu txarrak eman zizkiotelako. Eta esan zioten laguntzeko reset bakarra txakurkume talde batean sartzea zela, horrela, nolabait, mundu inuzenteago batera itzul zitekeelako, animaliek beste batzuengandik ikasten dutelako.

Hor ikusten dut antzekotasun bat gaztetasunarekin, begirada fresko eta xalo horrekin, esperientziarik ez duten gauzei buruz, horretan lan egin ez dutelako, baina, hain zuzen ere, horregatik ez daude mugatuta. Horregatik, hain zuzen ere, haratago joan daitezke, eta ideia eroak ekar ditzakete, gerora apaldu beharko direnak, baina berriak eta originalak direnak.

Beste lotura bat da erakundea eta haren proiektu guztiak sakon ezagutzea. Azkenean, ezagutzen ez zenituen sormenak egiten dituzu eta ekimenak argitaratzen dituzu. Eguneratuta zaude, albisteak, zer argitaratu eta komunikatu behar dugun, material horiek nola jasoko ditugun. Erakundeaz ondo blaitu behar da, sare sozialetan egiten duena transmititu ahal izateko.

Badira oraindik ukitzen nauten gauzak. Orain, Gabonetan, "Haurrik ez jostailurik gabe" bezalako kanpainekin, asko gogoratzen dut boluntario izan nintzen garaia, nola parte hartu nuen bertan.

Boluntariotzak ematen dizun gizatasunaren zati hori ez da inoiz galtzen. Uste dut pertsona batzuk oso sentimendu sendoarekin jaiotzen direla, asko bizi dutela, eta ni horrelakoa naiz. Irailean eskola-materiala biltzeko kanpainarekin egon ginen Carrefourrekin, eta egun osoan komunikazioa, materialak eta prentsa-oharrak prestatzen aritu ondoren, ordenagailua itxi eta Carrefour batera joan nintzen, nik zer eman nezakeen ikustera.

Zorioneko pertsona naizela uste dut, oraintxe bertan soldata bat daukadalako, eta nire etorkizunean edo neure baitan inberti dezakedalako, baina, gainera, norbaiti lagundu ahal badiot, zer gutxiago egin dezaket.

Hezkuntzakoa dela esango nuke: munduan gertatzen ari denaz eta Gurutze Gorriak egiten duenaz jendea komunikatzea eta kontzientziatzea. Gurutze Gorria leku guztietan dago, baita gutxien espero duzun lekuetan ere. Beti dago hor.

Maila pertsonalean, harrigarria egiten zait nola jotzen duen Gurutze Gorriak. Azken finean, mugimendu humanitario garrantzitsuena da, munduko handiena. Gure kasuan, nazio mailan komunikatzen ari gara, baina balioak eta printzipioak partekatzen dira. Balio eta printzipio horiek gizartean eragina izatea nahi dugu, eta ikusten dugu hori horrela dela, jendearengan benetako eragina dagoela, gure mezuarekin iristen ari garela. Konpromiso bat da, eta, aldi berean, erantzukizun izugarria. Lan ederra da.